мне не стыдна

Хто не паварочваў у метро на кастрычніцкай пасля параў, каб паглядзець серыял “Мяцежны дух”, тыя проста не чытайце. А мы да. Гэта неверагодна кепскае падваротнае бырла, толькі яркіх колераў і з газікамі. І вот я знайшла яго на торэнтах, з праваламі ў дубляжы, каб можна было слухаць гішпанскую і лавіць знаёмыя словы (праўда, там няма нічога з майго слоўніка, які: хамон, піва і попельніца). Ну можа быць, гэта мне замест серыяла “школа”, якога і якой у мяне не было. Праўда, паглядзела менш за чвэрць, дастаткова, каб абліцца слязьмі і заташніць ад радасці. Калі я дзялілася з Кацяй, тая сказала “дада, помню, я не бачыла заключную серыю, таму што быў нейкі семінар”. А я помню, што заключную серыю бачыла, таксама сімвалізуе.

А цяпер сенсацыя. Аказваецца, ёсць паўнаметражны працяг, салатава-ружовае роўд-муві, пасталелыя дзеткі едуць пець, зацяжарваць і паміраць – гастролі! Такі ж шок мяне напаткаў, калі Н. раздабыў неблагое нават бразільскае кіно, а там усе персанажы – найлепшыя сябры нашых бабушак, серыяльныя зоркі. І пытанне ў фільма сур’ёзнае (“як бы не праебаць жыццё”, па вялкім рахунку), але задаюцца ім усе гэтыя Анны-Марыі, з партугальскім шумным шыпеннем, бешанай мімікай і многа блёстак. Калапс! У нашым пракаце нават назву фільма не сталі перакладаць, а замянілі на ўсімі любімае “Хазяйка судзьбы”, ооо.

У фільме “чатыры мяцежныя дарожанькі” толькі Мія, Манэль, Марыса і Пабла. І аўтобус. І імкліва народжаная ў дарозе доч Міі. Ну гэта трэба паглядзець тым, хто разумее, а чом я. Яшчэ там ёсць слова “роканроль”. Пад уражаннем і так, для радасці, сфатаграфавала дзікі кіч, а цяпер люблю яго:

“Элен і рабяты” адстой, падарожжа па вуліцах дзяцінства скончанае, ну і жуць мы любілі тады.

просценька

Кіно. Сёння ў госці прыходзіла Каця, і я стала пералічваць, колькі серыялаў прагледзела ў межах праекту “паглядзець УСЕ серыялы”. Выйшла многа. У такім маналогу кожны пункт патрабуе кароткай аргументацыі, акрамя “ну проста клёвы”. Выйшла так, што “Стакроткі” я цаню за кранальны і мілы чорны гумар плюс карцінка, Fringe – за непахісную Алівію Данэм і апетыт прафесара Бішапа, Lost у сухой рэшце зачароўвае лінгвістычным асарці (і мне там вельмі не хапала сям’і хутарскіх латышоў). Потым узгадала, у апошняй серыі Good wife (а я перш за ўсё люблю і па-дурацку суперажываю Маргуліс яшчэ з хуткай дапамогі) было такое: галоўная гераіня Аліша размаўляе з сынам яго каляжанкай.  Каляжанка кажа “я хачу стаць адвакатам, міжнароднае права”, а сын як бы адказвае “я хачу прабіць вуха”. І Аліша рэагуе сціплым адвакацкім смехам. І тут для мяне гэта становіцца адным з самых правільных кінематаграфічных смяшкоў на свеце, і персанаж картоннай забаўляльнай цялежкі атрымліваецца глыбокім і правільным, а серыял вельмі блізка любімым.

Ніткі. Рукавічная зіма. Усё часцей мне пакідаюць вырашаць, якія каму трэба рукавіцы, і так выходзіць намнога лепш. Напэўна, трэба пераставаць брацца за чужыя жаданні ў прынцыпе, я ведзь іншага хачу. Жакард тройкай выглядае так, напрыклад, але мярзотныя фота мяне парадкам дасталі. На жывой рукавіцы не было гэтага гуляння петляў і крывізны, я ж знаю! Канфлікт тонкасці вязання яшчэ ў тым, напрыклад, што тоўстыя цяплейшыя. А сапраўдныя і крутыя ўзоры ўсе разлічаныя пад іголкі. І зараз я вяжу агромнага памеру (18 петляў на пруток, здавалася б) нешта, каторае спадзяюся ўваляць. Гэта кампраміс свастыкі і тэрмаізаляцыі. Што казаць, я баюся паразы і марнасці ў выніку.

Пад ёлку атрымала кніжку, пра якую нават забыла хацець зза недасяжнасці.

Праткала за суткі некалькі год жыцця, прыдумала кое-што. Купіла каляровы картон клеіць пасылкі. Даглядзела лост, утварылася нешта пустое і адначасова раздутае ўнутры, газікі, як арахісу пераеў. Шэсць сезонаў гэта вельмі многа, толькі памерці і застаецца. Дагляджу weeds і саскачу з серыяльнай іголкі. Славабогу, дастала.

а судьба твоя такая руковичек сорок пар

Звязала ў нечым нават і эшара. Чарговы раз паспрабавала чытаць сваю кніжку з карцінкамі (“латышская рукавічная” – мне яе ўжо мала), а там напісана, што ўзорчык прыблізна з-пад Краславы, былая Віцебская губерня, між іншым, наш з вамі суайчыннік. Ах, мыслі мы ўсе хоць крыху імперска! У мяне, што ні вазьмі, выфармулёўваецца прэтэнзія да родзіны. І пра кефір, і пра этнаграфічнае вывучэнне краю.

больш іголак, дзікабраза мне дай

Паколькі цяпер у мяне ёсць страшныя адной сваёй наяўнасцю пруткі 1,25 (міліметраў!), рукавіцы для Лены Ка і іншыя прызнаюцца цяпер ня-тонкімі, але да тонкіх страшна падыйсці. І ўвогуле, у ход пайшлі трохміліметровыя малышкі, якімі я спрабую даказаць, што тоўсты жакард не абавязкова так жудасны, як сувенірныя літоўскія рукавіцы. Не магу паверыць, што мы іх любілі! Нядаўна глядзелі з Яськай – гэта ж чыста бервяно.

Сканэр не перадае, што сіні  – не проста сіні, а зеленаваты, з венецыянскіх ліштваў. Але гэта так; і, перакладваючы клубок, нават у дурацкім вечаровым асвятленні, я крыху падскокваю ад глыбокай дакладнасці адцення, якое ў вільготнай прыморскай смузе здолена ўзнавіць рыжская прадзільная фабрыка “Сонца”. Яшчэ адна італійская пара, напэўна, да лета не падыйдзе, а сан-марка я распусціла, таму што не хапіла нітак.

пока кинжал покинутого любовника не прекращает её позорной жизни

Рыта Хэйварт неверагодная дзікая кветка, гібрыд каралевы і шчанюка рэтрывера. У вобразе гітаны (што само па сабе!) яна дае нам самае смешнае фламенка на свеце і многа каляровых спадніц. У астатнім так сабе, не задавальняе ніводнай духоўнай патрэбы. Для стральбы пад паляшчым сонцам і смешных жулікаў без паняціяў ёсць макаронныя вестэрны. А для танцаў Рыты ўсе астатнія фільмы з танцамі Рыты.

метастазы аптымізму

Мы жывыя, толькі маўчым. Гэта выглядае умно, думаю: сабака, калі маўчыць, то адразу чыста прафесар.

Патлумачым карцінку. Адзінае саабражэнне пра вязанне ў мяне звязанае з пакаленнем, што мы жывем. Глупая бабская праграма для вышыўкі крыжыкам навучыла рабіць вокамгненную схему па клетках для шрыфтоў (дзе яна была, калі мы малявалі бэтмэна). Я звязала эээ SOMETHING FOREVER, як папрасілі, і задумалася, як гэта можна разумна прымяніць. Нарадзіцца бы раней, і можна ўкласці ўменне вязаць крутыя літары ў красівае слова хуй, феномен ці роканроль. А цяпер гэта зноў проста размова пра вязаную яешню. Уся азбука ў зборы, і няма ані слова, каб, ну знаеце, СЛОВА. Асновы састрасены, а сатрасаць асновы, якія ўжо сатрасены – ўкачвае.

Пра кіно ўвогуле не саабражэнне, затое таксама пра настальгію па часах, калі нас не было (гэта, магчыма, самая соль рэтраспектывы). Фанатычна ўзгадваем песні з любімых кінафільмаў і шукаем усе каверы на іх.

Маё вязанне спантанна многа хвалілі апошнія некалькі дзён, і з’явілася дрож. Скрыні нітак пранізліва глядзяць у вочы і прапаноўваюць замуж, я ж не знала, што ўсё так сур’ёзна будзе, калі сп’яну набрала першую пятлю.

Сейчас для начала я почитаю вам Пушкина. (пьет из бутылки)

Глядя на то, как достойнейшая из Дам с Клубком убивается над тремя бесконечными свитерами сразу, пока я прожигаю жизнь за распитием литовских пив и чтением легкой литературы, с отчетливостью впоминаю, как  профессор Стулов, прогуливаясь между рядами, с этим невыносимо прекрасным советским академическим акцентом декламирует: “стич! стич! стич! ин паверти, хангер энд дёрт…”

Хорошее стихотворение, как тогда услышал, так до сих пор и нравится. И где его еще размещать, как не здесь.

With fingers weary and worn,
With eyelids heavy and red,
A woman sat, in unwomanly rags,
Plying her needle and thread
Stitch! stitch! stitch!
In poverty, hunger, and dirt,
And still with a voice of dolorous pitch
She sang the “Song of the Shirt.”

“Work! work! work!
While the cock is crowing aloof!
And work work work,
Till the stars shine through the roof!
It’s Oh! to be a slave
Along with the barbarous Turk,
Where woman has never a soul to save,
If this is Christian work!

“Work work work
Till the brain begins to swim;
Work work work
Till the eyes are heavy and dim!
Seam, and gusset, and band,
Band, and gusset, and seam,
Till over the buttons I fall asleep,
And sew them on in a dream!

“Oh, Men, with Sisters dear!
Oh, Men, with Mothers and Wives!
It is not linen you’re wearing out,
But human creatures’ lives!
Stitch stitch stitch,
In poverty, hunger, and dirt,
Sewing at once with a double thread,
A Shroud as well as a Shirt.

But why do I talk of Death?
That Phantom of grisly bone,
I hardly fear its terrible shape,
It seems so like my own
It seems so like my own,
Because of the fasts I keep;
Oh, God! that bread should be so dear,
And flesh and blood so cheap!

“Work work work!
My Labour never flags;
And what are its wages? A bed of straw,
A crust of bread and rags.
That shatter’d roof and this naked floor
A table a broken chair
And a wall so blank, my shadow I thank
For sometimes falling there!

“Work work work!
From weary chime to chime,
Work work work!
As prisoners work for crime!
Band, and gusset, and seam,
Seam, and gusset, and band,
Till the heart is sick, and the brain benumb’d,
As well as the weary hand.

“Work work work,
In the dull December light,
And work work work,
When the weather is warm and bright
While underneath the eaves
The brooding swallows cling
As if to show me their sunny backs
And twit me with the spring.

Oh! but to breathe the breath
Of the cowslip and primrose sweet
With the sky above my head,
And the grass beneath my feet
For only one short hour
To feel as I used to feel,
Before I knew the woes of want
And the walk that costs a meal!

Oh! but for one short hour!
A respite however brief!
No blessed leisure for Love or Hope,
But only time for Grief!
A little weeping would ease my heart,
But in their briny bed
My tears must stop, for every drop
Hinders needle and thread!”

With fingers weary and worn,
With eyelids heavy and red,
A woman sat in unwomanly rags,
Plying her needle and thread
Stitch! stitch! stitch!
In poverty, hunger, and dirt,
And still with a voice of dolorous pitch,
Would that its tone could reach the Rich!
She sang this “Song of the Shirt!”

Перевод, например, тут.

Назбіралася так многа перагледжанага, але я ўразумела, што ствараць персанальны каталог усяго ўжо не хачу, а выбранае трэба пераглядаць яшчэ, цяпер з пытаннем. Тут дапаможа, што я павязу многае паказваць Аляксандры.

А пакуль што пра рубанак. Дзіўная сітуацыя: немагчыма не пагадзіцца з усімі, каму рубанак спадабаўся куды больш за ыкспэндблз, ясна, што маецца на ўвазе. Супастаўленне вынікае ўвогуле з абмежаванасці, іх проста два было ўсяго, абавязковых да прагляду тут. Прытым цягне заступіцца за старычкоў у оптавай пастаўцы, нібы яны драны драпавы мішка, прывет мінулай эпохі, апошні яе рэверанс. Шварцнэгер як згубіўся калісьці апошнім кінагероем паміж кіно і рэальнасцямі, так і блукае без прывязкі. І гэтая абсалютна няхітрая шутка пра прэзедэнцтва мне раптам склалася ў нешта калейдаскопнае і ярасна сімпатычнае. Но, строга кажучы, яны абодва прывет эпохаў, толькі рубанак больш жывучы ў сёння.

Трэха сіяюшч, як матэрыял ён чакаў гэтага фасону, гэта бенефіс. Калі агромны бык гаворыць мілыя штучкі, такое заўсёды працуе. Чуллівасць бамбізы, слабасць напаўбагоў, усе любяць ахілесавыя пяткі. Усё іншае таксама было атлічна, але я выйшла з кіно і стала так змрочна азадачвацца, як герой кніжкі пра дзяцінства, што мне мама дала. Па-першае, чым далей ад экрану, тым асобней Трэха ад фільму (што парадокс, таму што яны ў прынцыпе акурат маналіт). Па-другое, мяне турбуе гэты гумар. Па складаным лагічным ланцужку, які цяпер не ўзнавіць, я раптам дакладна адчула: раз прыўкраснае кіно нараджаецца такім, то ўсё-ткі, напэўна, канец свету, точна. Гэта абсалютна эстэтычнае перажыванне, як ні дзіўна, і характарызуе рубанак з найлепшага боку, але ў мяне з ім праблема, якую нават сфармуляваць немагчыма, таму што я забыла, што там мы думалі ўголас пра канон, мастацтва і вартасці наватарства. І ўвогуле, дзе размова пра канон з апакаліптычным гарызонтам, там блізка пошленькае нешта пра калі-югу, гэта не тое. Так і нашу трывогу ў ноздрах.

танчы манекенаў

Проста была вельмі трэба добрая чорная рука: пагладзіць, пацягае за нос, такая спакойная і латэксная. А так – вельмі любімая пара, расслаблена звязаная на глыбоцкім узбярэжжы (слава ніткам шаалінь, ну і назва), ейбогу шкада, што я такое не нашу.